ریشه بیسکویت
اصطلاح بیسکویت از کلمه فرانسوی بیسکویت (bis-qui) به انگلیسی آمده است که ریشه لاتین دارد panis biscotus و به نانی اشاره دارد که دوبار پخته شده است. دلیل این است که بیسکویت ها در ابتدا پخته می شوند و سپس در فر آهسته خشک می شوند.
اولین بیسکویت احتمالا در دوران نوسنگی روی سنگ پخته می شد. بیسکویت های اولیه، سفت و خشک و بدون شکر بودند. آنها اغلب در تنور نانوایی های خنک پخته می شدند. آشپزهای خود تکنیک، دستور پخت نان زنجبیلی را یاد گرفتند. نان زنجبیلی در قرن هجدهم در انقلاب صنعتی به طور گسترده در دسترس قرار گرفت.
رومی ها نوعی بیسکویت داشتند چیزی که اکنون آن را نان سوخاری می نامیم و اساسا نانی بود که برای ترد شدن دوباره پخته می شد. این نان نسبت به نان ساده ماندگاری بیشتری داشت و برای مسافران و سربازان مفید بود. در قرون وسطی اشکال دیگر بیسکویت مربوط به پنکیک نیز رایج تر شدند. ویفرها هم یکی از بیسکویت های قرون وسطایی بودند که از خمیر شیرین شده ای ساخته می شدند که روی آتش پخته می شد و با پیشرفت فناوری قالب گیری یا رول می شدند. بیسکویت ها در قرن هفدهم شروع به تغییر کردند. پیش از آن شکر بسیار گران بود و فقط توسط افراد بسیار ثروتمند خورده می شد. بعد از آن در بریتانیا قیمت شکر کاهش یافت و غذاهایی که از آن استفاده می کردند، ارزان تر و در دسترس تر شدند.
دسترسی بهتر به مواد اولیه یکی از دلایل رونق فناوری در آشپزی در بیسکویت در قرن هفدهم بود و انواع جدیدی از بیسکویت به کتاب های دستور پخت راه باز کردند و مردم در خانه بیسکویت درست می کردند. تا قرن هجدهم بیسکویت ها عمدتا به عنوان بخشی از دسر خورده می شدند اما با آمدن چای در صحنه اجتماعی بریتانیا، بیسکویت ها به بخش جدایی ناپذیر یک سنت جدید تبدیل شدند که در نهایت به عنوان چای عصرانه شناخته شد.
زمان رونق بیسکویت ها
تا قرن نوزدهم بیسکویت ها همه جا بودند. تهیه بیسکویت در خانه آسان بود و برای هر مناسبتی و برای وعده های غذایی مختلف وجود داشت و آنها را به عنوان دسر می خوردند که شامل بستنی و آجیل و میوه نیز می شد. به لطف انقلاب صنعتی بسیاری از مردم به مصرف کنندگان شکلات و بیسکویت تبدیل شدند. در اواسط قرن نوزدهم، بیسکویت های شیرین یک کالای مقرون به صرفه بودند و تجارت آنها رونق داشت و تولیدکنندگان از مشاغل کوچک به شرکت های مدرن تبدیل شدند.
انواع بیسکویت
بیسکویت ها را بر اساس فرآیند و مواد تشکیل دهنده شان می توان به 4 دسته تقسیم کرد:
1- کراکرها: کراکرها بیسکویت های خوش طعم با بافتی ترد هستند مانند کراکرهای نمکی
2- بیسکویت های نیمه شیرین: این بیسکویت ها بافت و رنگ ثابت و ظاهری حجیم دارند. بیسکویت های نیمه شیرین دارای گلوتن قوی هستند که باعث می شود در طول پخت کوچک شوند و قند و چربی کمی دارند مانند بیسکویت پتی بور
3- بیسکویت های شیرینی کوتاه: این بیسکویت ها ساده ترین نوع بیسکویت ها هستند و آب نسبتا کمی دارند و در دماهای پایین تر نسبت به کراکر و بیسکویت های نیمه شیرین پخته می شوند. این بیسکویت ها حاوی مقادیر نسبتا زیادی قند و چربی هستند مانند دایجستیو
4- کوکی ها: وسیع ترین دسته بیسکویت ها، کوکی ها هستند که خمیر بسیار نرمی دارند. کوکی ها قند و چربی بالایی دارند و نسبت به سایر بیسکویت ها در دماهای نسبتا پایین در مدت زمان بیشتری پخته می شوند. بسیاری از کوکی ها حاوی موادی مانند آجیل، چیپس شکلاتی و میوه هایی مانند کشمش و انجیر هستند.
بیسکویت مدرن
بیسکویت در سراسر جهان طرفدار دارد و خورده می شود. بیسکویت ها همراه سنتی یک فنجان چای هستند که توسط برخی از چای خورها به همین صورت خورده می شوند.
بیسکویت بر پایه آرد است. مواد اصلی رایج برای تهیه بیسکویت آرد، قند و چربی است. به این مواد ممکن است مواد مختلف دیگری برای ورآمدن، بافت و طعم و غنی سازی بیسکویت اضافه شود. اکثر مصرف کنندگان هنوز معتقدند که طعم بیسکویت های آماده همیشه با بیسکوهای خانگی قابل مقایسه نیست. مواد نگهدارنده و طعم دهنده های مصنوعی، طعم بیسکویت را جذاب تر می کند اما باعث بی اعتمادی به مصرف کنندگان می شود به همین دلیل در صنعت بیسکویت سازی امروزه تلاش می شود تا به بیسکویت های خانگی که از مواد اولیه سنتی استفاده می کنند نزدیک تر شود.
امروزه بیسکویت ها در انواع بی نهایت موجود هستند اما در سال های اخیر که شکر به عنوان یکی از عوامل مشکلات سلامتی در جهان غرب مورد توجه قرار گرفته است، بیسکویت ها در سایه قرار گرفته اند. ولی همچنان خوردنشان لذت بخش است و اکثر ما حداقل اصول اولیه نحوه ی تهیه آن را می دانیم. حتی بیسکویت ها را می توان با استفاده از یک چاپگر سه بعدی تهیه کرد و با یک فنجان چای از خوردن آن لذت برد.
دیدگاه خود را بنویسید